rondklooien
Rondklooien, een ogenschijnlijk nutteloze bezigheid die eigenlijk van onschatbare waarde is voor creativiteit en zelfontdekking. Het is de kunst van het niksen, het prullen, het spelen zonder een duidelijk doel voor ogen te hebben. Voor velen lijkt dit verspilde tijd, maar voor degenen die begrijpen hoe waardevol het is, is het een essentieel onderdeel van het proces van creëren en persoonlijke groei.
Wanneer ik mezelf toesta om niet functioneel te zijn, om niet te handelen vanuit mijn denken maar vanuit mijn gevoel, leer ik mezelf en mijn omgeving beter begrijpen.
Wat heb ik voor me? Wat kan ik daarmee? Wat dicteert mijn gevoel mij? Deze vragen leiden me weg van de eisen van de buitenwereld en brengen me terug naar de kern van wie ik ben.
Door te vertrouwen op je intuïtie en op het proces, en door het gewoon te laten gebeuren, kan je vaak verbluffende ideeën ontdekken die anders verborgen zouden blijven. Het is alsof je een innerlijke bron van creativiteit aanboort die altijd stroomt, maar die je alleen kan bereiken wanneer je je geest toestaat om vrij te dwalen, zonder beperkingen of verwachtingen.
In plaats daarvan leidt het forceren en overdenken van alles wat ik doe vaak tot blokkades en innerlijke onrust. Ik raak dan verstrikt in mijn gedachten, word verlamd door twijfel en angst om fouten te maken. Dit staat lijnrecht tegenover het vrije stromen van creativiteit dat inherent is aan het proces van rondklooien.
Dus probeer ik de kunst van het rondklooien opnieuw te omarmen. Ik sta mezelf opnieuw toe om te spelen zonder doel, om te verkennen zonder kaart. Want het is in deze momenten van schijnbare nutteloosheid dat je de meest waardevolle ontdekkingen doet. Het is hier, in de ruimte tussen gedachten en acties, dat ware creativiteit gedijt en ik mezelf steeds opnieuw kan uitvinden.
